Hiç düşündük mü? Acaba.
Çocuklarımız, Niçin utangaç? Niçin sabırlı değil? Niçin kendine güven duymuyor? vs… vs…
Bir soru gelse bize şöyle…
Hayattaki en önemli varlığınız nedir?
Tabi ki çocuklarımız… Demez miyiz?
Sözde diyoruz ama, acaba çocuklarımıza karşı bu sözümüzü davranışımızla belirtebiliyor muyuz?
Çocuklarımızı en iyi özellikler ile donatmak sadece bizim elimizde aslında.
Nasıl mı?
Şunları bilmeliyiz.
Çocuk;
Sürekli eleştirilmişse kınama ve ayıplamayı öğrenir.
Kin ortamında büyümüşse, ayıplamayı öğrenir.
Alay edilip aşağılanmışsa, sıkılıp utanmayı öğrenir.
Utanç duygusuyla eğitilmişse, kendini suçlamayı öğrenir.
Bir de şunlar var;
Desteklenip, yüreklendirilmişse, kendine güven duymayı öğrenir.
Övülüp beğenilmişse, takdir etmeyi öğrenir.
Kendine saygı gösterilirse, adil olmayı öğrenir.
Kabul ve onay görmüşse, kendini sevmeyi öğrenir.
En önemlisi;
Aile içinde dostluk ve arkadaşlık görmüşse, bu dünyada MUTLU olmayı öğrenir.
Zaten biz çocuğumuzun mutlu olmasını istemiyor muyuz?
O halde yapacağımız tek şey şu;
Aile içi yaşantımızla çocuklarımıza örnek olmalıyız.
Hiçbir şey için geç kalmış değiliz. Bu gün bir başlangıç olsun.
Çünkü…
Gelecek de Bir Gün Gelecek…
Behçet SADAY