Ailelerin ve toplumların en değerli varlıkları gençleridir. Bugün dünya devletleri ya genç nüfusları ile övünüyorlar veya genç nüfusun azlığından dolayı gereken tedbirleri almaya çalışıyorlar. Evet, gençlik çok önemli ama nasıl bir gençlik?
Manevi değerlerden uzak, kulluğunun farkında olmayan, nefsinin ve uyuşturucunun esiri olmuş, belli starları kendine rehber edinen bir gençlik övünülecek bir gençlik değildir.
Arzu edilen ve özlenen gençliğin nasıl bir gençlik olduğunu, özelliklerinin neler olması gerektiğini sevgili peygamberimiz bize bildirmişlerdir.
Her şeyden önce Allah ve peygamber sevgisiyle yoğrulmuş, anne babasına itaatkâr, büyüklerine saygılı, küçüklerine karşı sevecen, vatan ve millet sevgisiyle dopdolu bir gençlik arzu edilen bir gençliktir.
Böyle bir gençliğe sahip olabilmek için neler yapmak durumundayız?
Her şeyden önce anne ve babalara bu konuda çok büyük görev düşmektedir.
Bizim inancımıza göre her çocuk İslam fıtratı üzere doğar. Daha sonra anne babası ve çevresine göre şekillenir.
Eğer ebeveyn çocuğunu doğuştan itibaren inancımızın emrettiği doğrultuda yetiştirme gayreti içerisine girmişse o çocuk gençlik çağına geldiğinde beğenilen bir genç olacaktır. Çünkü artık Allahın ve peygamberin buyruklarına kulak veren bir gençtir.
Mesela Peygamberimiz (sav)Cehennemin ateşinin kendilerini yakmayacağını bildirdiği gurupları sayarken; her türlü şart ve ortam müsait iken(Allahtan başka kendisini gören kimse yok iken)kendisini çağıran güzel bir kadının bu isteğine Hz. Yusuf misali rabbim beni görüyor diyerek hayır diyebilen bir genç ifadesi yer almaktadır.
İşte böyle bir genç olabilmek için çocukluğundan itibaren kendisine bu manevi duyguların verilmesi gerekmektedir. Aksi takdirde nefis ve şeytanın esiri olur ki, öyle bir kimsenin kurtuluşu çok zordur.
Peygamberimiz (sav)”Allah’ım beni göz açıp kapayıncaya kadar bile nefsimle baş başa bırakma “diye dua etmiş ve bizlerinde aynı şekilde dua etmemizi tavsiye etmiştir.
İtikadı ve inancı tam olarak gelişmemiş bir gençten iyilik ve güzellikler beklemek nafiledir. Böylelerinin bırakın başkalarına, kendi ana babalarına bile sevgi ve saygı göstermediklerine zaman zaman şahit oluyoruz
Manevi açıdan bomboş yetişmiş bir delikanlının annesine; Sen benim için beni doğuran bir varlıksın bunun ötesinde bir değerin yok, dediğine şahit olmuşumdur.
Bu hale gelen bir gençlikte kabahatin büyük kısmı anne babaya sonra sırasıyla okul, çevre ve arkadaşlara aittir.
Yazıma başlarken gençliğimize ne kadar önem veriyoruz diye bir başlık koydum.
Bu açıklamalarımızdan sonra kendi kendimize sormalıyız, gerek bebekliklerinde, gerek çocukluk dönemlerinde, gerekse gençliklerinde gerçekten evlatlarımıza gereken önemi veriyor muyuz? Fani olan dünya hayatlarında rahat ve huzurlu olsunlar, güzel bir okul okusunlar diye adeta servetlerimizi harcamaktan kaçınmadığımız yavrularımızın ebedi(sonsuz)olan ahiret hayatlarını kazanmaları için neler yapıyoruz?
İşte bu soruyu hepimiz kendimize sormalı eksiklerimizi telafi etmenin gayreti içerisinde olmalıyız.
Rabbim bizlere hayırlı evlatlar ve gençler nasip etsin.(Âmin)
Selam ve dua ile…26.05.10
